Kotlety z selera z żółtym serem

To danie to chyba jedno z moich najcieplejszych studenckich wspomnień kulinarnych – stołówka na wrocławskiej ASP jakieś 8-10 lat temu nie miała zbyt bogatego menu, ale znalazło się tam coś dla wegetarian. I tak – mimo że od zawsze mięsożerna – zostałam wierną fanką kotletów z selera.

Do wyboru z potraw nie zawierających w sobie mielonego (spaghetti, kotlety, pulpety) lub kurczaka (pierś w panierce, pierś bez panierki) były jeszcze „naleśniki ze serem” na słodko – za każdym razem  umierałam trochę w środku widząc to „ze serem” nabazgrane ręcznie na tablicy, ale nie miałam serca (albo jak kto woli odwagi) na uczenie ortografii dziewczyny która wydawała nam jedzenie. Te kotlety na szczęście nie były „ze selera” – ale były świetnym wyborem jeśli nie miało się ochoty na tłuste mięso, nie zawsze świeże naleśniki czy kurczaka po raz kolejny.

Są banalnie proste i zaskakująco sycące. Nawet kotu smakowały! Warunek jest jeden – trzeba naprawdę lubić seler – bo te kotlety to jego kwintesencja. Seler jest zapakowany w chrupiącą panierkę, a po ugryzieniu ciągnie się rozkosznie rozpuszczony żółty ser.

Do przygotowania tych kotletów wybieramy jak największe selery – im większe, tym łatwiej je pokroić. Obieramy je cienko ze skórki i kroimy na około 5-7mm plastry. To jest najcięższe w przygotowaniu tych kotletów – seler jest twardy, turla się, nie współpracuje… Jeśli potrzebujecie kogoś do pomocy – nie wahajcie się zawołać go do kuchni. Seler najlepiej kroić ostrym, lekko ząbkowanym nożem (jak nóż do pomidorów). Najlepiej, jeśli wychodzi parzysta liczba plasterków – na każdy kotlet potrzebujemy dwóch.

Plasterki łączymy w pary według kolejności krojenia. Odkładamy na deskę. W sporym garnku, najlepiej takim, żeby wszystkie plastry selera zmieściły się na pionowo, grzejemy tyle bulionu lub rosołu (drobiowego, jarzynowego) żeby po włożeniu selera prawie go przykrywał. Dodajemy liście laurowe, ziele angielskie i wkładamy sparowane plastry selera na pionowo, blokując je w tej pozycji kolejną parą – na sztorc. Garnek przykrywamy, seler gotujemy na niedużym ogniu tylko do miękkości – widelec powinien się w niego wbić bez trudu, ale seler nie może się rozpadać.

Odcedzamy z bulionu – znowu parami – seler. Bulion czy rosół po takim gotowaniu dalej jest smaczny, nie trzeba go wylewać – zróbcie na nim zupę. Ser żółty kroimy na tyle plastrów, ile mamy par kotletów. Wkładamy po pojedynczym plasterku między dwa kawałki selera, zostawiamy do całkowitego wystudzenia. Ser się trochę od ciepła kotletów rozpuści i wszystko elegancko połączy.

Kotlety delikatnie pieprzymy z obu stron. Roztrzepujemy jajka z łyżką zimnej wody w głębokim talerzu, w drugi talerz wsypujemy tartą bułkę. Rozgrzewamy na dużej patelni olej – warstwę około centymetrowej wysokości. Moczymy kotlety z obu stron w roztrzepanych jajkach i panierujemy dokładnie w bułce tartej. Kładziemy na rozgrzany, gorący tłuszcz i na średnim ogniu smażymy z obu stron, do zezłocenia.

Podajemy same,  jako wegetariański obiad np. z surówką coleslaw albo z tradycyjną surówką z białej kapusty, albo jako dodatek do mięsa – świetnie pasują do białego mięsa drobiowego – kurczaka czy indyka.

Zapisz